عقل همچون چراغی است که مسیر ما را در راه زندگی روشن می کند، هر کس به اندازه نور عقلش می تواند به آینده نگری و تمیز دادن راه از چاه و انتخاب بهترین و مطئمن ترین مسیر از میان چاله های زندگی بپردازد.
طمع نیز همچون چراغ است اما با این تفاوت که نورش مستقیم به چشم ما می خورد، چشم ما برای دیدن از نور غیرمستقیم یعنی بازتاب نور رسیده به اجسام استفاده می کند و نور مستقیمی که به چشم بیاید، نه تنها کمکی به دیدن نمی کند بلکه باعث ایجاد اختلال در در دید ما می شود. هرچه شدت نور طمع بیشتر باشد، کوری ما هم بیشتر خواهد شد… پس بهتر است در مقابل شدت نور طمع ها عینک تأمل به چشم بزنیم… (هرجا طمع ما برانگیخته شد به جای تصمیم عجولانه تأمل کنیم…)
متن بالا برداشت آزادی است از حدیث امیر بیان حضرت علی علیه السلام که فرمودند: «بیشترین زمین خوردن عقل زیر درخشش طمع هاست»